Ik ben Linda van Kessel en ik zorg voor dieren die door mensen in de steek zijn gelaten. De dieren worden opgevangen op mijn boerderij in Frankrijk. Daarvoor is geld nodig en wij waarderen het enorm als u een bijdrage kunt leveren. Alle bedragen zijn welkom.
Het rekeningnummer is: 60.63.81.988, t.n.v. Mevrouw L.A. van Kessel, Le Plessis, 53370, GESVRES, FRANKRIJK
IBAN-code: NL92ABNA0606381988, BIC-code: ABNANL2A
Hartelijke groet en bij voorbaat dank. Linda
Elk paard gaat keurig uit zichzelf bij zijn eigen voerbak staan.
Deze arme kater, die ik Pascal heb genoemd, had al het nodige meegemaakt… Hij werd met nog een broertje en zusje als leuk jong poesje zijnde door een “mevrouw” geadopteerd. Nog geen jaar later wilde ze ze plotseling niet meer. Ze stopte ze in een doos, nam ze mee in de auto, en gooide ze zo’n twintig kilometer verder uit de auto. Twee hebben het niet overleefd. Alleen deze arme jongen heeft het overleefd: hij zat twee maanden later, vel over been, weer bij haar voor de deur. Hij bleef voor haar deur rondzwerven, arme trouwe kat, totdat hij zo verzwakt was, dat hij door een auto werd overreden.
Hij overleefde het, maar hield er een gebroken poot aan over. Harteloos liet de “mevrouw” hem zo lopen; buren deden niets. Totdat een vriendin van mij bij toeval in die straat bij iemand op bezoek was, hem zag, het verhaal hoorde, en mij belde.
Op zo’n moment ben ik nog erger dan de brandweer; ik vraag het adres, en ruk uit. Vanuit de auto heb ik de dierenarts gebeld dat ik met een arme kat zou komen, en diezelfde middag is hij geopereerd.
Een kat heeft negen levens. Pascal weet er alles van!
Twee bokken die een goed tehuis nodig hadden.
Ik heb ze bij de eigenaar opgehaald, kreeg ze gratis omdat hij blij was er een goed tehuis voor te hebben gevonden. Ik kreeg nog koffie en koek toe, daarna huiswaarts met de twee. Daniel, de zwarte, is met de fles groot gebracht: hij is heel lief. Menno daarentegen heeft zo z’n bokkestreken!
Nearly Jewel is een Nederlandse draver, die ik destijds van zijn eigenaar heb gekregen, zodat hij na zijn sportcarrière van zijn pensioen kon genieten.
Hij voelt zich goed op het Franse platteland, en doet niets anders meer dan vredig grazen tesamen met de andere paarden. En zo hoort het ook: ook paarden hebben recht op een welverdiende oude dag!
Droopy, een Berner Sennenhond, had er destijds al vijf jaar op zitten in het asiel.
In de steek gelaten tijdens de vakantieperiode.
Hij was bij binnenkomst geschat op “minstens tien jaar oud”.
Het asiel plaatste een advertentie: spoed, wil iemand hem redden, voordat hij achter de tralies sterft.
Ik bleek de enige te zijn die reageerde.
Ik ging naar het asiel, en nam nog een stakker mee, Bill, een kruising Franse Herder, die toen elf jaar was, en al sinds tien jaar in het asiel zat.
Bill is helaas een paar jaar geleden gaan hemelen.
Droopy is nu stokoud, hij moet drieëntwintig zijn, maar hij is er nog steeds! Meneer is altijd goed gehumeurd, zeldzaam lief, en heeft iedere dag een meer dan gezonde eetlust!
Misschien is dat wel hét recept voor een lang en gezond leven…
Must en Jerry zijn bij mij gekomen na een jarenlang asielverblijf: Must, een kruising Hazewindhond, kwam in 2010 op zestienjarige leeftijd bij mij. Hij had sinds hij zes maanden oud was in het asiel gezeten!
De laatste tien jaar deelde hij zijn hok met Jerry, een lieve oude Teckel, toen veertien jaar.
Jerry is na een hele mooie zomer te hebben beleefd met Must, genoten hebbend van zijn vrijheid, op een zondagmorgen niet meer uit zijn slaap ontwaakt… Hij sliep zoals gewoonlijk in de armen van Must.
Must is nu achttien jaar. Hij geniet nog iedere dag van zijn nieuwe leven. Hij is van een erg bange, mensenschuwe hond, uitgegroeid tot een echt familielid van de hondenfamilie.
Als een dier veel geleden heeft in het verleden, geef ik het een nieuwe naam, dat is één van de onderdelen van een therapie die ik geef om ze zo van hun oude angsten te bevrijden.
Lara heette vroeger Caline.
Kruising Duitse Herder x Schotse Colley.
Deze arme hond had een eigenaar die onder curatele was geplaatst. Meerdere keren werd ze naar het asiel gebracht omdat de curator vond dat de eigenaar zijn hond niet goed verzorgde, steeds wist hij haar weer terug te krijgen, en iedere keer als ze weer bij hem werd weggehaald, was ze er slechter aan toe.
Tot de nieuwe curator besloot dat ze definitief bij hem weg moest.
Ze had pech, alle asiels waren propvol, en dus kwam ze in de fourrière terecht: een verzamelplaats, waar gevonden honden en katten naar toe worden gebracht en waar ze moeten blijven zolang de eigenaar zich nog kan melden (daarna gaan ze naar een asiel, als er plaats is), maar soms ook tijdelijk opvangadres voor dieren als de asiels geen plaats meer hebben. Ze stond uiteindelijk op de lijst voor euthanasie, om reden dat er nergens plaats voor haar was, en geen mens haar wilde hebben…
Uiteindelijk is ze via een dierenbeschermingsorganisatie op het laatste nippertje gered, zeg maar gerust: gekidnapt, en hebben ze haar naar mij toe gebracht, “omdat Linda toch wel geen nee zal zeggen”…
De angstige schuwe hond die hier kwam, is nu een zelfverzekerde dame geworden, die haar draai gevonden heeft op de boerderij!
Linda van Kessel 